ΟΙ
ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΘΩΜΑΗΣ
Είναι είκοσι
χρονών αγόρια, φοιτητές ή άνεργοι στη δεκαετία του ’80.
Περπατάνε τη νύχτα σε δρόμους αμαρτωλής, κατά κόσμο,
συνοικίας και μπαίνουν σε μπαράκια να πιούν σφηνάκια με μπύρα για νερό, σε
ρυθμούς τζαζ ή ροκ, αδιάκριτα. Παρ’ όλους τους θορύβους της αμαρτίας και τα
χρώματα της νύχτας, τα παιδιά- άγγελοι κράτησαν ανέπαφα τα μάτια τους και την
αγάπη.
Φαίνονται
έτοιμοι να δραπετεύσουν,όταν κάποιος κίνδυνος εμφανίζεται όχι στο σώμα αλλά
στην ψυχή τους.
Άγγελοι,
αρσενικοί όμως, και μόνο λίγοι είναι οι χαμένοι στο γένος τους, μα ξέρουν πως
τους αγαπούν τα χέρια της ζωγράφου και ησυχάζουν στα χρώματά της.
Καμαρώνουν τα
φτερά τους, τα δείχνουν και δείχνονται μέσα απ’ αυτά. Τα χρώματά τους μέσα στην
τέλεια αρμονία, και το μέγεθος, τεράστιο πίσω από την κορνίζα τους. Ελάχιστο
χωράει ο πίνακας, το σύνολο έξω απ’ αυτήν, ελεύθερα πετούν κι ο θόρυβος
ακούγεται.
Θα ήταν πταίσμα της ζωγράφου αν τα φυλάκιζε
ολόκληρα.
Η μέρα
φαίνεται να μην ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία τους. Αυτό το ανελέητο φως της
ελληνικής μέρας τους θορυβεί, γιατί άλλοι είναι αυτοί και άλλο το ίματζ της
μικρής τους πόλης. Όμως η ζωγράφος τους έδωσε αρκετό θάρρος για την
αντιμετώπισή της. Τα μακριά τους μαλλιά θυμίζουν τα της Αφροδίτης του
Μποντιτσέλι Άλλες φορές ως μετάξι χαϊδεύουν χέρια ευγενών κι΄άλλες πάλι δέσμες
αυστηρές, έναντι εκείνου που τα μέμφεται.
Τα πρόσωπα
όλων μόνο ήθος και αρετή φωτογραφίζουν. Τα χρώματα τους έχουν αποχρώσεις
μείγματος καφέ και κίτρινου και δίνουν φως ελληνικού ανοιξιάτικου μεσημεριού.
Όταν
εκτίθενται σε μάτια αγνώστων, κοκκινίζουν μπρός σ’ ένα επιτηδευμένο ηθικά
κοίταγμά τους. Φαίνονται σαν κυνηγημένα, φοβούμενα μήπως και χάσουν το υπόλοιπο
του ήθους.
Και υπολογίζουν όσο τίποτα σ’ αυτό για το καλό της
ηρεμίας τους.
Τρέχουν στη
νύχτα, να χαθούν στην καπνισμένη, δήθεν αμαρτωλή ατμόσφαιρα άφωτου μπαρ. Το φως
των μαλλιών, φωτοστέφανο που η αποστολή του στον αιώνα μας αλλιώτικη εκείνης
των αγίων είναι. Γίνεται δώρο στο πρόσωπο του αγγέλου του ερωτικού, που
εξαγνίστηκε μέσα στη νύχτα, όταν η μέρα τον απεμπόλησε.
Αν δείτε καλά
τα μάτια τους φωτίζουν μέσα στο σκούρο-μαύρο της νύχτας και με την αγάπη της
ζωγράφου στέκονται σεμνά, με γνώση ελαττωμάτων τε και προτερημάτων απέναντι στο
αδιάντροπο της μέρας φως.
Ασφαλείς στο
μισοσκόταδο και ανασφαλείς, οι έρωτές τους μέσα στη μέρα, φοβούμενοι μην τους
δούν και τους προσβάλλουν οι ανέραστοι που απεχθάνονται τη νύχτα. Τα χρώματα
τους κάνουν τόσο αληθινούς που σου
εξομολογούνται, χωρίς να τους ρωτήσεις, ποιόν αγαπούν και ποιόν όχι.
Ποτέ δεν σου
δίνουν το δικαίωμα να πιστέψεις ότι κάποιον μισούν. Αυτό το φως που βλέπετε το
ποικίλο είναι χώρου κλειστού, του δωματίου του παλιού- ωραίου της ζωγράφου, σ’
όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας.
Ερημικό κατάδικό της κι αυτό, που αφήνει τα παράθυρα
ανοικτά και φυλάει αυστηρά την πόρτα.
Το έκανε έτσι
για να στεγάζονται οι άγγελοι τη μέρα ως τις έντεκα πριν τα μεσάνυχτα.
Ύστερα όλοι
μαζί και η ζωγράφος παίρνουν τους δρόμους για να ερωτευτούν.
Βασίλης Σιουζουλής.
The
angels of Thomais
Young boys, in their
twenties, students or unemployed, during the eighties. They wander in the
night, around the streets of what respectable people call an infamous
neighborhood. They get in the little bars, drink shots…. they quench their
thirst with beer, following the beat of Jazz or Rock, without distinction. And
yet, despite the noisy charm of
perdition and the colors of the night, those kids -the angels!- kept their eyes
intact, kept their love intact.
They seem ready to escape, when some danger
menaces their soul rather than their bodies.
They are angels yet they are manly, and only a
few of their breed went lost, but they know that the hands of the painter love
them and they rest calmly in her colors.
They take pride in their wings, they show
them and are shown through them. Their colors live in perfect harmony and their
size is immense behind the frame. The painting holds just a little of the
totality outside it; they fly freely and we can hear the clatter of their wings.
It would be an offense on behalf of the
painter to capture and incarcerate them in their entirety…
Daylight does not seem to be
of their nature. The merciless shine of the resplendent Greek daytime seems to
annoy them. The image their little town is trying to sell, has nothing to do
with them. But the painter has given them enough courage to endure it. Their
long hair evokes that of Boticelli's
Venus. Sometimes it is silk that caresses noble hands, other times it is a
severe blazing beam against whoever reproaches them.
Their faces reflect honesty
and virtue. Their colors have mixed
nuances of brown and yellow and they eradiate the light of a greek spring
midday.
When exposed to the eyes of strangers, they
blush when they meet one of those gazes full of manufactured morality. They
look hunted, afraid of losing the rest of whatever kind of ethic is left.
And they count on that, more
than anything else, for the sake of their own peace of mind.
They storm out at night, to
get lost in the smoky, so-called ‘sinful’ ambience of the gloomy, ill-lighted
bar.
Their luminous hair beams
like a halo with a different mission in our century, than that of the saints.
Its light becomes a present to the beauty of this erotic angel, whom the night
purified, when the day turned him away
When you take a closer look
at them, you see their eyes gleaming in the pitch-dark night and with the
painter's love, they stand humbly, aware of their faults and virtues, facing
the insolent light of the day.
Safe in the twilight and
insecure in broad daylight, their romances are afraid of being seen and
offended by the loveless who despise the night. Their colors make them so real
that they would confess to you who they love, before you even ask them to. They
never give you a reason to think that they hate someone.
That diverse light that you
see is coming from a closed space, the painter’s nice old room at all times of
day and night.
A solitary place, so much of her own, where
she leaves the windows open but strictly guards the door.
She made it like this so the
angels can stay there during the day, until eleven, before midnight.
Then, all together, the
painter with them, take the road to fall in love
